ၿမန္မာႏိုင္ငံ၏ စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာႏွင္႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔ သိထားရမည္႔ အေၿခခံ အခ်က္မ်ား

http://messengerforbuddhist.blogspot.com/ မွာ ဗုဒၶဘာသာ ရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တင္ၿပခဲ႔ ပါတယ္။
အဲဒီ ဆိုဒ္ ထဲမွာလဲ လူငယ္ေတြရဲ႔ ဆဲဆိုသံေတြ နဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔
ေက်ာက္ကြင္း ၀ါဒၿပိုင္ပြဲ စာအုပ္ကို ကိုးကားၿပီး ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ တင္ၿပလိုက္ရပါတယ္။
ေအာက္ဆံုး အပိုဒ္သည္ကား ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ လံုး၀ သိထားသင္႔ေသာအခ်က္မ်ားပင္ၿဖစ္ပါသည္။
အမွန္က ဗုဒၶ၀င္ဆိုတာ ဗုဒၶ၀ံသ အ႒ကထာကို ျမန္မာလိုျပန္ၿပီး ေရးထားတဲ့ က်မ္းပါ ေရးသားသူကေတာ့ သီဟိုဠ္ရဟန္းေတာ္ အရွင္ ဗုဒၶဒတၳပါ ၊ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ႏွစ္ေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္မွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ပါဠိပညာရွင္ သီဟိုဠ္ ရဟန္းေတာ္သာ ျဖစ္ပါတယ္´´။
``နာလာဋ ဓာတု၀င္ ၊ မဟာ၀င္ ၊ ဒီပ၀င္ ၊ ေဗာဓိ၀င္ ၊ ဒ႒ာဓာတု၀င္ ၊ ဆိုတာေတြ ကိုလည္း သီဟိုဠ္ရဟန္းေတာ္ အရွင္မဟာနာမ ဆိုသူက ေရးသားခဲ့တာပါ။ အဲဒီစာေတြနဲ႕ တစ္ခ်ဴိ႕ အ႒ကထာ ၊ ဋီကာေတြကို တိုက္ဆိုင္ၾကည့္ရႈၿပီးေတာ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ျဖစ္တဲ့ က်ည္းသဲေလး ထပ္ဆရာေတာ္က (ဇိနတၳပကာသနီက်မ္း) ကို ေရးသားျပဳစုခဲ့တယ္ ၊ ေနာက္ (မာလာလကၤာရ)တို႔ (တထာဂတဥဒါနဒီပနီ) တို႔ ဆိုတာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီက်မ္းက စကားေတြကို http://messengerforbuddhist.blogspot.com/ ကို ေရးသားတဲသူက ဗုဒၶဘုရားေဟာပါ ဆိုၿပီး ေ၀ဖန္သြားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕ တရား ေတာ္ႏွင့္ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ အ႒ကထာ ဋီကာ စတာေတြကို အတူတူႀကီးပဲ ထင္ၿပီး ေျပာေနၾက ရင္ေတာ့ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အလြန္မွားပါလိမ့္မယ္။ ပိဋကတ္ေတာ္ကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေသေသခ်ာ ခ်ာ မေလ့လာခဲ့ဘူးဆိုတာ ျပရာေရာက္ပါလိမ့္မယ္။
`` စိႏၱိတံ သတၱသေခ်ၤယံ အစရွိတဲ့ ဂါထာဟာ ဇာတတၱကီ ေသာတတၱကီ က်မ္းေတြ ထဲမွာပါတာ ၊ ပိဋကတ္ေတြထဲမွာ ပါတာ မဟုတ္ပါဘူူး။ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးတို႔ ၀ိပါက္ေတာ္(၁၂)ပါးတို႔ ဆိုတာ တာ၀တိိသာနတ္ျပည္ ကိစၥဆိုတာ စာေရးဆရာရဲ႕လက္ခ်က္ေတြပါ ၊ ဘုရားေဟာမဟုတ္ပါ ဘူး။ သစၥက ပုရပိုက္ႏွင့္ ဗုဒၶဟာ အနတၱ၀ါဒ ကိစၥ ေမးတာ သစၥက အားလံုးကို ၀န္ခံရတယ္။အနတၱသာ မွန္ပါတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္း သိၾကားမင္းပါလာတာက ျဗဟၼဏ၀ါဒီေတြ ထိုးထည့္ေပးတာ၊ ဗုဒၶနဲ႕ မဆိုင္ပါဘူး ´´ ။
ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဴံးၿပီး ရွင္းရွင္းတင္ျပပါမယ္.။
+ ဗုဒၶဘာသာဆိုသည္မွာ ဘာလဲ ?
+ ဘာကိုရည္မွန္းၿပီး ဗုဒၶဘာသာကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၾကသလဲ ?
+ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဟာ ဘာလဲ ?
+ အဲဒီပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ ဘယ္တရား ၊ ဘယ္အက်င့္မ်ားဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔ရဲ႕တာ၀န္ျဖစ္သလဲ?
+ ေလာကီအေနျဖင့္ ဘာအက်ဴိးရွိသလဲ ?
+ ေလာကုတၱရာအေနျဖင့္ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ ?
``အဲဒါေတြကို သိရင္ ဗုဒၶ၀ါဒရ႕အႏွစ္ခ်ဴပ္ကို သိရွိနိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို သိရင္ပဲ ဗုဒၶ ဘာသာ၊ ဗုဒၶ၀ါဒဟာ ကမၻာမွာအျမင့္ျမတ္ဆံုးနဲ႕ အမွန္ကန္ဆံုးဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားပါလိမ့္ မယ္….´´။
`` ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀)ေလာက္ အိႏၵိယနုိင္ငံမွာအ ေထာကအထား ခိုင္ခိုင္လံုလံုနဲ႕ပြင့္ေပၚခဲ့တဲ့ ဘယ္ဘာသာတရားမွာမွ မရွိတဲ့ သစၥာေလးပါး Aမွန္ တရားကို ဆရာမကူ သယမၻဴဥာဏ္ေတာ္နွင့္ မိမိအလိုလို ကုိယ္ေတာ္တိုင္ ထိုးထြင္းသိျမင္ေတာ္မူခဲ့ တဲ့အတြက္ ဗုဒၶအမည့္ ဘြဲ႕ေတာ္ရွိတဲ့ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမေဒသာနာေတာ္ကို ယံု ၾကည္လိုက္နာၿပီး ဆည္းကပ္ခံယူတဲ့ ဘာသာ၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္….´´။
`` သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ရည္မွန္းၿပီးေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ဗုဒၶ၀ါဒကို ဗုဒၶဘာ သာ၀င္ေတြက ဆည္းကပ္ ခံယူျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္..´´။
`` ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဟာ ၀ဋ္ဒုကၡမွ ေအးၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီ ပန္းတိုင္ ေရာက္ဖို႔အတြက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက ဗုဒၶေဂါတမ ညြန္ျပဆံုးမေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရား ဓမၼမ်ားကို ကို္ယ့္Aားကိုယ္ကိုး ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုုးၾကရမယ္။အထူးသျဖင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္ျမတ္ တရားကို က်င့္သံုးၾကရမွာက ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းရဲ႕ တာ၀န္ျဖစ္ပါတယ္….´´။
`` ဗုဒၶဘာသာဗုဒၶ၀ါဒဟာ ေလာကီေရးရာ တိုးတက္ႀကီးပြားမႈကို မဟန္႔တားသလို ဆုတ္ယုတ္နိမ့္က်မႈကိုလည္း အားမေပးပါဘူး။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ သမၸဒန္ တရား ေလးပါးႏွင့္အညီ က်င့္သံုးၾကမယ္ဆိုရင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ပဲ လက္ေတြ႕မ်က္ေတြ႕ႀကီးပြား တိုးတက္နုိင္ပါတယ္၊ အဲဒီလို ေလာကီေရးရာမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရင္းနဲ႕ဘဲ ေလာကုတၱရာတရားမ်ား ကုိလည္း က်င့္သံုးသြားနိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို ဆည္းကပ္လိုက္နာရင္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕လည္း သမဘာဂျဖစ္ၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ေနထိုင္နုိင္ပါတယ္။ လူမ်ဴိးကြဲ ဘာသာကြဲေတြနဲ႕ အတူေနထိုင္ ၀န္မေလးပါဘူး၊ အေထာကအထား ေဒသနာေတာ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
ဒီေလာက္သာ တင္ၿပခ်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ဟာ မဟုတ္မမွန္ ေသာ ဘာသာ အၿဖစ္ ေၿပာဆိုလိုပါက သင္ တကယ္ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ေသာ ဘာသာကိုပါ သိခ်င္ပါသည္။ အဲဒီ ဘာသာရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ကို ကြ်န္ေတာ္ ေထာက္ၿပပါဦးမည္။

အသံမဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ(99 စေနမွ ကူးယူပါသည္)

“အေၾကာ္စံုရမယ္.... အေၾကာ္စံု ပူပူေလးရမယ္....”

ေတာျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕၏ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားထဲတြင္ စက္ဘီးတစ္စီးတြန္းျပီး အေၾကာ္လွည့္ေရာင္းေနေသာ အဘိုးအိုတစ္ဦးကို ေန႔တိုင္းလိုလို ေတြ႔ရတတ္သည္။ ဓာတ္ခဲထည့္ထားေသာ အေပါစား စပီကာမွ ခ်ဳိသာေသာ အသံသည္ ရပ္ကြက္တိုင္းကို ပ်ံ႕လႊင့္သြားသည္။ ထိုအသံမွာ ကြ်န္မ၏အသံျဖစ္သည္။ ပိန္လွီေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ စက္ဘီးကို အားစိုက္တြန္းရင္း ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ အေၾကာ္လွည့္ေရာင္းေနေသာ ဆံြအနားမၾကား အဘိုးအိုမွာ ကြ်န္မ၏ဖခင္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္မအသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ လြန္ေျမာက္လာမွ ကြ်န္မတစ္သက္စာမက အေဖအသံုးျပဳခဲ့ေသာ စက္ဘီးေပၚက ေခါင္းေလာင္းေလးေနရာတြင္ ကြ်န္မ၏အသံကို သတၱိရွိရွိ အစားထိုးတပ္ဆင္ အသံုးျပဳရဲခဲ့သည္။ ဆြံအေသာ ဖခင္တစ္ဦးရွိျခင္းသည္ ရွက္စရာေကာင္းသည္ဟု ကြ်န္မသံုးႏွစ္သမီးအရြယ္ကပင္ နားလည္ခဲ့သည္။ သိတတ္စအရြယ္ကပင္ အေဖ့ကို ကြ်န္မရြ႔ံမုန္းခဲ့သည္။ ကြ်န္မအရြယ္ ကေလးမ်ား အေဖ့ထံတြင္ အေၾကာ္၀ယ္ျပီး ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ထြက္ေျပးလွ်င္ လည္ပင္းေၾကာကိုဆန္႔ျပီး တစ္ခုခုေအာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနေသာ အေဖ့ကုိၾကည့္ရင္း ကြ်န္မ အလြန္၀မ္းနည္းမိသည္။ အစ္ကိုမ်ားလို ထိုကေလးေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္ျပီး လက္သီးႏွင့္ ထိုးမပစ္တတ္။ ထိုကေလးမ်ားကို ကြ်န္မ မမုန္းမိ။ ကြ်န္မမုန္းမိသည္မွာ အေဖဆြံအေနျခင္းျဖစ္သည္။

အေမဆံုးျပီးေနာက္ပိုင္း အေဖႏွင့္အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္သည္ ကြ်န္မအေပၚ အခ်စ္ေတြပိုခဲ့ၾကသည္။ အေမခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ ပစည္းမွာ အေမအပ်ဳိတုန္းက ေဘးအိမ္မွ အေဒၚၾကီးႏွင့္အတူ တဲြရိုက္ထားေသာ အျဖဴအမဲ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုျဖစ္သည္။ အေဖ့ကို ကြ်န္မစကားျပန္မေျပာသည့္ အခါတိုင္း၊ အေဖ့ကိုေဆာင့္ေအာင့္ျပသည့္အခါတိုင္း အေဖသည္ ထိုဓာတ္ပံုကို ထုတ္ၾကည့္ေနတတ္သည္။

“လူ အ သမီး... လူ အ ၾကီးသမီး” ဟု အျခားကေလးမ်ား ေနာက္ေျပာင္လွ်င္ ကြ်န္မအလြန္၀မ္းနည္းမိသည္။ ထိုကေလးမ်ားကို ကြ်န္မျပန္မေျပာႏိုင္သည့္အခါတိုင္း အိမ္သို႔ေျပးျပန္ျပီး အေၾကာ္ေၾကာ္ေနေသာ အေဖ့ေရွ႕ ေျမၾကီးေပၚတြင္ စက္၀ိုင္းသ႑ာန္ အ၀ိုင္းကိုဆဲြျခစ္ျပီး အလယ္ဗဟုိကို တံေတြးေထြးပစ္ခဲ့တတ္သည္။ ထိုအျပဳအမႈကို ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ နားမလည္ေသာ္လည္း ကြ်န္မေဒါသထြက္တိုင္း၊ မေက်နပ္တိုင္း အေဖသည္ ကြ်န္မစိတ္ထြက္ေပါက္ရွာရာ ေနရာျဖစ္ခဲ့သည္။ အေလွာင္ခံရတိုင္း အေဖ့ေရွ႔တြင္ ကြ်န္မေပါက္ကဲြမိတတ္သည္။ စိတ္တိုင္းက်ေျပာဆိုျပီးမွ ေက်နပ္စြာ ထြက္သြားေသာ ကြ်န္မကိုၾကည့္ရင္း အေဖသည္ တစ္ေယာက္တည္း ေငးငိုင္က်န္ေနခဲ့ျမဲျဖစ္သည္။

အေလွာင္ခံရေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွ ကြ်န္မေရွာင္ေျပးခ်င္ခဲ့သည္။ ကြ်န္မစာၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ဘဲြ႔ရပညာတတ္လွ်င္ ဤရြာကေလးမွ ကြ်န္မခြာမည္။ လူအၾကီး၏သမီးအျဖင့္ လူတိုင္းလိုလို သိေနေသာ ေနရာမွထြက္သြားႏိုင္ရန္ ကြ်န္မဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ အိမ္ေထာင္ျပကုန္ၾကျပီျဖစ္ေသာ အစ္ကိုမ်ား၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကြ်န္မ မသိ။ အေဖ၏အေၾကာ္ဖိုသည္ ထင္းမည္မွ်စားလိုက္မွန္း ကြ်န္မစိတ္မ၀င္စား။ ေႏြမွေဆာင္း၊ ေဆာင္းမွမိုး ေျပာင္းလဲေနသည္။ ပြတ္တိုက္ဖန္မ်ားေသာေၾကာင့္ အဆံတိုသြားေသာ အေဖ့၏ မပီမသ ေခါင္းေလာင္းသံမွာ ဘယ္ႏွစ္ရြာကို ျဖတ္ျပီးျပီဆိုတာကိုလည္း ကြ်န္မ သတိမထားမိေတာ့။ ကြ်န္မ၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ စာၾကိဳးစားျပီး ဤရြာေလးကို စြန္႔မည္။

၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉ ၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉

အေဖသည္ အေမရွိစဥ္က ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ အေကာင္းဆံုးဟုထင္ရေသာ ပိတ္ၾကမ္းအကၤ်ီကို၀တ္လွ်က္ မိုးဦး၏ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ ထိုင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အားရေက်နပ္ေသာ အျပံဳးႏွင့္ ပါးစပ္မွ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး မပီမသေျပာရင္း ဆီမ်ားေပက်ံေနေသာ ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ကို ကြ်န္မလက္ထဲသို႔ အတင္းထိုးထည့္ေနသည္။ ထိုေန႔က ကြ်န္မ ေအာင္စာရင္းထြက္ေသာေန႔ျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူျဖစ္ေတာ့မည့္ ကြ်န္မကို ဂုဏ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ အေဖက ထမင္းစားပဲြေလးတစ္ခု က်င္းပေပးခဲ့သည္။ ထမင္းစားေနစဥ္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားေရွ႕တြင္ အေဖ့ပန္းကန္ထဲသို႔ ဟင္းမ်ားကို ကြ်န္မခူးထည့္ေပးလိုက္သည္။

“အေဖ ဟင္းေတြစားပါ” အေဖမၾကားႏိုင္မွန္း သိေသာ္လည္း ကြ်န္မစိတ္ကို ခန္႔မွန္းလို႔ရသည္ ထင္၏။ ဟင္းမ်ားကိုစားရင္း မ်က္ရည္ႏွင့္အရက္ကို ေရာျပီး အေဖမ်ဳိခ်လိုက္သည္။ (၁၈)ႏွစ္အတြင္း ပထမဦးဆံုးျမင္ရေသာ ကြ်န္မ၏ အေဖဟုေခၚေသာ ပါးစပ္အမႈအရာေၾကာင့္ျဖစ္မည္။ ထိုညေနက အေဖသည္ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ စကားေတြမ်ားေနခဲ့သည္။ အေဖေပ်ာ္ျပီး မူးေနခဲ့သည္။

အေဖ အလုပ္ပိုၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ဆီေပေနေသာ အေၾကာ္ေရာင္းရေငြမ်ားျဖင့္ ကြ်န္မေက်ာင္းျပီးသည္အထိ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ပံ့ပိုးေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရြာႏွင့္ မိုင္ေပါင္း(၃၀)ခန္႔ေ၀းေသာျမိဳ႔တြင္ မူလတန္းျပဆရာမအျဖစ္ အလုပ္ရခဲ့သည္။ အဆင္ေျပေနသားက်မွ ကြ်န္မႏွင့္အတူေနဖို႔ အေဖ့ကို သြားေရာက္ေခၚယူခဲ့သည္။ သမီးမိုက္၏ ေနာက္က်မွသိလာေသာ အမွားမ်ားအတြက္ အေဖ့ကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရဦးမည္။

ကြ်န္မစီးေသာကားမွာ ရြာမေရာက္ခင္ လမ္းခုလပ္တြင္ တိမ္းေမွာက္သြားခဲ့သည္။ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း အေဖႏွင့္အစ္ကိုမ်ားက အခင္းျဖစ္ရာေနရာသို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာခဲ့သည္။ အစ္ကိုႏွင့္မရီးမ်ားက ေသြးအလွိမ့္လွိမ့္ျဖင့္ ေမ့ေျမာေနေသာ ကြ်န္မကို ေပြ႔ဖက္ငိုေလသည္။ အေဖသည္ ေသလုေျမာပါးျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္မကိုေပြ႔ခ်ီျပီး ေဆးရံုသို႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့သည္။ အစ္ကိုမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ ပိန္လီွေသာအေဖသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မကိုေပြ႔ခ်ီရာမွာ ခြန္အားပါလွသည္။ ေဆးရံုသို႔ေရာက္ေသာ္ ဆရာ၀န္မွာ စစ္ေဆးမႈမ်ားျပဳလုပ္ျပီး ျမိဳ႕ေဆးရံုသို႔ ေျပာင္းေစခဲ့သည္။ အစ္ကို႔ကိုလည္း ကြ်န္မမွာကယ္တင္ဖို႔ မရႏိုင္ေၾကာင္း၊ အသက္အႏၱရာယ္စိုးရိမ္ရေၾကာင္း အသိေပးခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မမွာ ေမ့ေျမာေနဆဲျဖစ္ျပီး ေသြးတိုင္း၍မရေအာင္ ေသြးေပါင္မ်ား က်ေနခဲ့သည္။

အေဖမွာ ကိုယ္လက္အမႈအရာမ်ားျဖင့္ ဆရာ၀န္အား ကြ်န္ကို ၾကိဳးစားကယ္တင္ဖို႔ ေတာင္းဆိုေနသည္။

“ၾကိဳးစားကုသဖို႔ ေငြေတြေတာ္ေတာ္ကုန္လိမ့္မယ္။ ေငြကုန္တယ္ထားဦး သူ႔အသက္ျပန္ရွင္ခ်င္မွ ရွင္လိမ့္မယ္”

ဆရာ၀န္၏ ေျပာစကားကို အစ္ကိုက လက္ဟန္ဘာသာစကားျဖင့္ အေဖ့ကို ျပန္ေျပာျပသည္။ ထိုစကားကိုၾကားၾကားခ်င္း အေဖသည္ ဆရာ၀န္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထရပ္လိုက္သည္။ အေၾကာ္ေၾကာ္သည့္ပံုစံ၊ ေကာက္ရိတ္သည့္ပံုစံမ်ားကို လုပ္ျပသည္။ ဘာမွမရွိေသာေတာ့ က အကၤ်ီအိတ္ထဲသို႔ လက္ႏႈိက္ျပျပန္သည္။ သေဘာမွာ.....

ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သမီးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကယ္တင္ေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္အေၾကာ္ေရာင္း ေကာက္ရိတ္ျပီးရတဲ့ ေငြေတြကို ေဆးဖိုး၀ါးခေပးပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ္သားေတြ ရွိပါေသးတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ေငြေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ၾကိဳးစားရွာပါ့မယ္” ဆရာ၀န္က ေခါင္းခါျပသည္။
အေဖမွာ အိမ္ေခါင္မိုးကို လက္ညိႇဳးထိုးျပလိုက္၊ ေျမၾကီးကိုနင္းလိုက္၊ ရင္ဘတ္ကို ပုတ္ျပလိုက္ႏွင့္ “အဲဒီေငြေတြ မေလာက္ေသးရင္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကိုေရာင္း၊ ေျမကြက္ကိုေရာင္းျပီး ေပးပါ့မယ္။ ၾကိဳးစားျပီး အသက္ကိုကယ္ေပးပါ။ လိုအပ္သေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ေပးပါ့မယ္” ဆရာ၀န္ကို ဘာသာျပန္ျပေနေသာ အစ္ကိုမွာ မ်က္ရည္တဲြလဲႏွင့္၊ ေသဆံုးသူမ်ားစြာကို ေတြ႔ၾကံဳဖူးေသာ္လည္း နားေထာင္ေနေသာ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ နပ္စ္မ်ားလည္း မ်က္ရည္၀ဲလွ်က္ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖလံုး၀ မ်က္ရည္မက်ခဲ့....

အေဖ၏ ၾကီးမားေသာေမတၱာသည္ ကြ်န္မကိုကယ္တင္ဖို႔ ဆရာ၀န္မ်ားအား ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခဲြစိတ္ခန္းအျပင္ဖက္တြင္ အေဖသည္ ပါးစပ္မွ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနသည္။ ခဲြစိတ္ျပီး ကြ်န္မေမ့ေျမာေနခဲ့ေသးသည္။ ဆရာ၀န္မ်ားက ကြ်န္မကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ေလျပီ။ သို႔ေသာ္အေဖမွာ ေမ့ေျမာေနေသာ ကြ်န္မေဘးတြင္ရွိေနခဲ့သည္။ လက္ၾကမ္းၾကီးႏွင့္ ကြ်န္မမ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္ေပးျပီး ပါးစပ္မွားလည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေရရြတ္ေနသည္။

“သမီးေလး ႏိုးလာပါေတာ့ သမီးေလးရယ္.... အေဖေစာင့္ေနတယ္ သမီးေလး”

ကြ်န္မ ေဆးကုသဖို႔အတြက္ အေဖသည္ ရြာတကာလွည့္ျပီး အေၾကာ္ေရာင္းခဲ့သည္။ အေဖ့အေၾကာင္းကို သိထားၾကသူမ်ားက အေဖ၏ သမီးအေပၚထားေသာ ၾကီးမားေသာေမတၱာေၾကာင့္ အေဖ့ကို အားေပးၾကသည္။ သမီးအသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ အေဖ့ယံုၾကည္မႈမ်ားက ပိုခိိုင္ျမဲခဲ့သည္။

တစ္လအၾကာ ေမ့ေျမာေနရာမွ ကြ်န္မသတိျပန္လည္လာခဲ့သည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ကြ်န္မေတြ႔လိုက္သည္မွာက အရိုးေပၚအေရတင္ေနေသာ အဘိုးအိုတစ္ဦး၊ မ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသ၀မ္းသာေသာ အရိပ္ျဖင့္ ပါးစပ္ၾကီးဟလွ်က္ တစ္ခုခုေအာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနေသာ အဘိုးအိုတစ္ဦး၊ တစ္လအတြင္း ဆံပင္မ်ား ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴကုန္ျပီး ပိုအိုစာသြားေသာ အဘိုးအိုတစ္ဦး...... ကြ်န္မ၏ ဖခင္ျဖစ္သည္။ သားသမီးအေပၚထားေသာ အေဖ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ငယ္စဥ္က အေဖ့အေပၚ ဆက္ဆံခဲ့ေသာ ကြ်န္မ၏ ရိုင္းပ်ေသာ အျပဳအမႈမ်ားကို အမွတ္အေတး မထားတတ္ေသာ အေဖ့၏ ခြင့္လြတ္တတ္ေသာ စိတ္ေတြေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္မအသက္ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

စစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစ စစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစ

တစ္ခါတရံ ေခါင္းကိုက္တတ္သည္မွလဲြ၍ ကြ်န္မပကတိ က်န္းမာခဲ့သည္။ က်န္ရွိေနေသးေသာ ေဆးဖိုးအေၾကြးမ်ားကို အေဖႏွင့္အတူ ကြ်န္မတို႔ ၾကိဳးစားဆပ္ခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္မအလုပ္လုပ္ေသာ ျမိဳ႔ေလးတြင္ အေဖကို ကြ်န္မႏွင့္အတူ ေနေစခဲ့သည္။ အေၾကာ္ဆက္မေရာင္းရန္ ေျပာေသာ္လည္း မေရာင္းရ မေနႏိုင္ေသာ အေဖ့အတြက္ စက္ဘီးတစ္စီး ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ “ လူ အၾကီး၏သမီး” ဟု အေခၚခံေလွာင္ေျပာင္ရမည္ကို ကြ်န္မ မေၾကာက္ေတာ့။ ထိုကဲ့သို႔ အၾကင္နာၾကီးမားေသာ ဖခင္တစ္ဦးရွိျခင္းကို ကြ်န္မ ဂုဏ္ယူမိေနေသးသည္။

အေဖ၏ စက္ဘီးေပၚတြင္ ကြ်န္မအသံသြင္းထားေသာ စပီကာတစ္ခု တပ္ဆင္ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္မ၏ ခ်ဳိေသာေသာအသံကို အေဖမၾကားႏိုင္ေသာ္လည္း စပီကာခလုတ္ကို တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္တိုင္း အေဖသည္ ေခါင္းေမာ့္ျပီး အားရေက်နပ္စြာ ျပံဳးေနတတ္သည္။ ကြ်န္မအသံႏွင့္အတူ ရပ္ကြက္တကာလွည့္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အေၾကာ္ေရာင္းေနတတ္သည္။

လူလူခ်င္းတြင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားသည္ ကူးလူးဆက္ဆံေနၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔က ထိုခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ခံစားနားလည္တတ္ဖို႔ လိုသည္။ ခံယူမွ်ေ၀တတ္ဖို႔ လိုသည္။ ၾကီးမားခ်ဳိသာေသာ ေမတၱာေတးသံမွာ အသံမဲ့ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဆြံအနားမၾကားေသာ ဖခင္မွ ကြ်န္မသင္ယူခဲ့ရသည္။ ထိုအသံမဲ့ေတးသံ၏ ခြန္အားကို သံသယရွိေနစရာ မလိုေပ။ ထိုခြန္အားမွာ ကြ်န္မအား ပါးစပ္မွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာမျပႏိုင္ေသာ ဖခင္တစ္ဦး၏ သားသမီးအေပၚတြင္ ထားရွိေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ အျမင့္ဆံုးသို႔ တြန္းပို႔ေပးခဲ့သည္။

“အနားပဲ့ေသာ ေနရာကို မၾကည့္ခဲ့လွ်င္ ဖန္ခြက္တိုင္းသည္ ၀ိုင္းစက္ေန၏။ လူတိုင္းတြင္ အားနည္းခ်က္ကိုယ္စီ ရွိတတ္ၾကသည္။ ထိုအားနည္းခ်က္ကို လွ်စ္လွ်ဴရွဴေသာ္ လူတိုင္းသည္ လူေကာင္းျဖစ္၏”

ေကာင္းသလား ဆိုးသလား

ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္ႀကီးမွာ ျဗဟၼာဒတ္မင္းႀကီး
အုပ္စိုးသတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ေဘးနားမွာ
သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့ အထဲမွာမွ တစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕
အပါးေတာ္ျမဲ အေနနဲ႔ ခန္႔အပ္ထားသတဲ့။ သေဘာက ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အနားမွာ
ထပ္ၾကပ္မကြာ အျမဲေနခြင့္ရသေပါ႔ကြယ္။ ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္လာလာေပါ႔။ သူဟာ
ပညာလည္းရွိတယ္၊ ဘုရင္ႀကီးကိုလည္း အၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးတတ္ေတာ့
ရွင္ဘုရင္က သေဘာေတာ္ေခြ႕တာေပါ႔ကြယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္သြားသြား
ေခၚသြားသတဲ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ ရွင္ဘုရင္ ေမြးထားတဲ့ ေခြးဟာ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ လက္ညိဳးကို
ကိုက္လိုက္သတဲ့။ ေနာက္ေန႔ေတြေတာ့ လက္ညိဳးဟာ ေရာင္ကိုင္းၿပီး အနာလည္း
အေတာ္ေလး ရင္းလာတယ္။ ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲကိုေမးတယ္။
" ေမာင္မင္း၊ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေမြးတဲ့ေခြးက ငါ႔ကို ျပန္ကိုက္တယ္ဆိုေတာ့
ဒါ မေကာင္းတဲ့ အတိတ္နိမိတ္ပဲ မဟုတ္လား" တဲ့။
"ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား ဆိုတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး" လို႔
အပါးေတာ္ျမဲက ျပန္ေျဖတယ္။
ေနာက္ေတာ့ လက္ညိဳးရဲ႕ အနာက အေျခအေန အေတာ္ေလးဆိုးလာေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ
သူ႔ရဲ႕ လက္ညိဳးကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။
"ဟယ္ ငါ႔ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ လက္ညိဳးေတာ္ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရၿပီ။ ဒါ မေကာင္းတဲ့
လကၡဏာပဲ၊ ေမာင္မင္း။ ဘယ္လို အဆိုးေတြမ်ား ႀကံဳလာဦးမလဲ မသိဘူး။
ေလွ်ာက္စမ္းပါဦး" လို႔ ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ အပါးေတာ္ျမဲကို
အၾကံဉာဏ္ေတာင္းသတဲ့။
"ေကာင္းသလား၊ ဆိုးသလား ဆိုတာ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး" လို႔ပဲ
အပါးေတာ္ျမဲက ထပ္ေျဖလိုက္တယ္။ လက္ညိဳးေတာ္ ျပတ္လို႔ စိတ္တိုေနရတဲ့ၾကားထဲ
ဒီေကာင္က အခုထိ စကားအေကာင္းမေျပာဘူးဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီးက
အေတာ္ေလးတင္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီ အပါးေတာ္ျမဲကို ေထာင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ေတာထဲကို အမဲလိုက္ထြက္သတဲ့။ စာစကားနဲ႔ဆို
ေတာကစားထြက္တာေပါ႔ဗ်ာ။ သမင္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး လိုက္ဖုိ႔ပဲ အားသန္ေနေတာ့
တစ္ေယာက္တည္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ ေတာဖြက္ခံလိုက္ရတယ္။ ေတာထဲမွာ
လမ္းေပ်ာက္သြားတယ္။ ဆက္သြားေလ ေတာနက္ေလ ျဖစ္ေနတယ္။ ကံမ်ား ဆိုးခ်င္ေတာ့
ေတာထဲမွာ ေနၾကတဲ့ လူ႐ိုင္းေတြဟာ သူ႔ကို ေတြ႕ၿပီး ဖမ္းသြားတယ္။

သူတို႔ကေတာ့ ဘုရင္မွန္း ဘယ္သိမွာလဲ။ လူ႐ိုင္းဆိုေတာ့လည္း ဘုရင္ဆိုတာ
ဘာေကာင္မွန္းေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့က လူတစ္ေယာက္ေယာက္
ဖမ္းၿပီး နတ္ဘုရားကို ယဇ္ပူေဇာ္ရတယ္။ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ သတ္မယ္လို႔
ၾကံရြယ္ေနတုန္းမွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ အႀကီးအကဲ သတိထားမိသြားတာက ဘုရင္ႀကီးမွာ
လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းမပါဘူး ဆိုတာပဲ။ အဂၤါမစံုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို
ယဇ္ပူေဇာ္ရင္ နတ္ဘုရားက စိတ္တုိလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီးကို
ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီး နန္းေတာ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔
အပါးေတာ္ျမဲ ေျပာတဲ့ "ေကာင္းသလား၊ ဆိုသလား ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္" ဆိုတဲ့
စကားကို သြားသတိရတယ္။ အကယ္၍သာ သူ လက္ညိဳး မျပတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေတာထဲမွာ
ယဇ္ပူေဇာ္ခံရလို႔ ေသၿပီေလ။

ဒါနဲ႔ ပညာရွိေလး အပါးေတာ္ျမဲကို ျပန္လႊတ္ေပးဖုိ႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးက စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္မိတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ
ေတာင္းပန္စကား ေျပာေတာ့တယ္။ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔
ေတာင္းပန္စကားေျပာေနတဲ့ ဘုရင္ႀကီးကို စိတ္တစ္ခ်က္မကြက္ဘဲ "အရွင္မင္းႀကီး
အခုလို ဖမ္းထားတာ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးအတြက္ အက်ဳိးယုတ္တဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး
ဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။

ဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ ဘုရင္ႀကီး အေတာ္ေလး အံ့အားသင့္သြားတယ္။
ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႔လဲ အေတာ္ေလး စဥ္းစားရခက္သြားတယ္။ အပါးေတာ္ျမဲက သူ
အဖမ္းခံထားရတာ အဆိုးခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဘာလို႔ ေျပာတာလဲ။

ဒီလိုေလ။ အကယ္၍သာ ဘုရင္ႀကီးက အပါးေတာ္ျမဲကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားဘူးဆိုရင္
အခုလို ေတာကစားထြက္ေတာ့ သူလည္း ဘုရင္ႀကီးနဲ႔အတူ ထပ္ၾကပ္မကြာ
လိုက္ပါရမွာေပါ႔။ ဘုရင္ႀကီးကို ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလို႔
လူ႐ိုင္းေတြက ဆံုးျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ေခၚၿပီး သတ္မွာပဲ။ ဒါဆို
အပါးေတာ္ျမဲ အလွည့္ေလ။ သူသာ ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ လိုက္သြားခဲ့ရင္ အသက္ခံရမွာေတာ့
မုခ်မေသြပါပဲ။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ ။
------------------------------
ပံုျပင္ေလးရဲ႕ အႏွစ္သာရ

ဒီေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ဒါအေကာင္းပဲ၊ ဒါအဆိုးပဲလို႔
တရားေသ သက္မွတ္လို႔ မရေကာင္းပါဘူး။ တခါတေလမွာ အေကာင္းေတြဆိုၿပီး
ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့ အရာေတြဟာ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ အဆိုးေတြ
ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။

ကံေကာင္းတာေတြ ႀကံဳလာတုိင္းမွာ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံစားလိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္
အတင္းအက်ပ္ႀကီး ဖက္တြယ္ မထားပါနဲ႔။ အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ
ႀကံဳႀကိဳက္ခြင့္ရတဲ့ ဆုလဒ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ခံယူလိုက္ပါ။
အဆိုးေတြ ႀကံဳလာခဲ့ရင္ေကာ။ သိပ္၀မ္းနည္း ပူေဆြးမေနပါနဲ႔။ အျပစ္ဒဏ္
ခ်မွတ္ခံေနရတယ္လို႔ ယူဆေနမယ့္အစား ေလာကဓံကို ခံႏုိင္ဖုိ႔ စခန္းသြင္း
ေလ့က်င့္ေနတယ္လို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါ။ တကယ္တမ္းေတာ့ အဲ့ဒီေလာက္ႀကီး
မဆိုး႐ြားဘူးဆိုတာ သိလာပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီလို ခံယူႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ အမ်ားႀကီး ေပါ႔ပါးလြတ္လပ္ေနပါလိမ့္မယ္။

လူတစ္ေယာက္ဟာ ၿပီးျပည့္စံုဖုိ႔ဆိုရင္ မိတ္ေဆြစစ္၊ မိတ္ေဆြမွန္ တကယ္
လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးမယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ မွ်ေ၀ခံစားမယ္။
၀မ္းနည္းမႈေတြကို အတူတကြ ေက်ာ္လႊားမယ္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ဘက္က
ရပ္တည္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြစစ္ေတြ တကယ့္ကို လိုအပ္တာေပါ႔။
မိတ္ေဆြစစ္ဆိုတဲ့ အထဲမွာ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ နဲ႔
ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ေတြ ပါပါတယ္။

မိတ္ေဆြစစ္ေတြဟာ အျမဲ မွန္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ သင္ မေမွ်ာ္လင့္လိုက္ပါနဲ႔။
အမွားလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ မွားပါေစေတာ့လို႔ သူတို႔
ရည္ရြယ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး